Abstract:
شناخت و معرفت پایه همه رفتارها و اعمال می باشد، و هر کس بر مبنای تفکرات و شخصیت خود رفتار بروز می دهد. از این رو رفتار درست و تقوا الهی در گروه تصحیح یکسری از شناخت های بنیادی است، مثل خدا شناسی، معاد شناسی، نبوت شناسی و... است. یکی از شناخت هایی که در تصحیح رفتارها و تقوا مداری اثر فراوانی دارد شناخت صحیح دنیا است. چرا که اگر انسان دنیا را به صورت صحیح نشناسد نمی تواند رفتار درستی در زندگی دنیا داشته باشد، مثل کسی که معنای درست کلاس درس را ندانسته و با محل تفریح اشتباه گرفته و به نبود خوردنی و نوشیدنی در کلاس درس اعتراض کند. در این تحقیق برخی از ویژگی های قرآنی دنیا مثل: گذرا بودن، سرای عمل بودن، سرای پست بودن، سرای همگانی بودن، سرای بازیچه شدن، مطرح شده و تاثیر شناخت این اوصاف بر تقوا مداری مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش ماهیت «نقلی وحیانی» دارد و از گونه تحقیقات «توصیفی و تحلیلی» به شمار می رود. و با روش «کتابخانه ای» و با بهره گیری از «اسناد نوشتاری» و «نرم افزارهای علمی» تدوین یافته است.
Machine summary:
2. تأثیر دنیا شناسی بر تقوا بین باورها و رفتارها رابطه عمیقی وجود دارد، هر انسانی بر مبنای تفکرات و شخصیت خود رفتار بروز میدهد، چرا که باور انسان مقدمهای برای رفتارهای شخص خواهد بود، چنانچه قرآن در این باره میفرماید: «بگو: هر كس طبق روش (و نیت) خود عمل مىكند».
بنابراین بین اصلاح باورها و تقوای الهی رابطه مستقیمی وجود دارد، اگر کسی به یک سری از باورهای درست برسد، و به آنها ایمان پیدا کند و از عمق وجودش آنها را باور داشته باشد و با آنها زندگی کند، نسبت به خدا اطاعت پذیرتر خواهد شد، چنانچه قرآن، مومنین را به تقوای الهی معرّفی کرده و از این رهگذر رابطه باور عمیق و ایمان را با تقوای الهی مورد توجه قرار میدهد: «سخن مؤمنان، هنگامى كه بسوى خدا و رسولش دعوت شوند تا ميان آنان داورى كند، تنها اين است كه مىگويند: شنيديم و اطاعت كرديم!» (نور : 51).
شناخت آخرت با ویژگی جاودانگی انسان را بر آن میدارند، که سرای همیشگی خود را با انجام واجبات آباد کرده و با مستحبات تزیین کنیم و با حرامات و شبهات آن را آلوده و زشت نکنیم، از این رو طبق روایتی حضرت علی (ع) با تأکید با سه مقوله «فناء دنیا»، «بقاء آخرت»، و «شاهد ورزی» دستور به اطاعت ورزی میدهند: «دنيا [در حقيقت]، سراى گذر است و آخرت، سراى ماندن.
از این رو در روایات دنیا به «خواب» و آخرت به «بیداری» تشبیه شده است، چنانچه در روایتی امام سجاد (ع) میفرمایند: «دنيا خواب است و آخرت، بيدارى، و ما (در فاصله) ميان اين دو، خوابهايى آشفته مىبينيم».