Abstract:
چکیده
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی زوجدرمانی یکپارچهنگر و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر افزایش صمیمیت عاطفی و جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی در شهرستان شهریار (شهر اندیشه) صورت گرفت. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیشآزمون – پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری زوجهایی بودند که مرد مرتکب خیانت شده و در سال 1397 به مراکز مشاوره شهراندیشه مراجعه کردند. با نمونه گیری در دسترس 24 زوج انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه، 8 زوج) جایگزین شدند. گروههای آزمایشی در 10جلسه زوجدرمانی شرکت کردند و گروه کنترل مداخلهای دریافت نکرد. آزمودنیها به پرسشنامه صمیمیت (باگاروزی، 2001) پاسخ دادند. یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس بلوکی نشان داد: زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر و زوجدرمانی یکپارچهنگر بر مولفه رضایت از تقابل در بعد صمیمیت جنسی اثربخشی معناداری داشتند (۰۵/۰>p) ولی تفاوت معناداری بین دو رویکرد مشاهده نشد. همچنین زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر افزایش صمیمیت عاطفی در همه مؤلفهها اثر بخش بود ولی این اثر بخشی در زوجدرمانی یکپارچهنگر بدست نیامد. نتیجهگیری: با توجه به اثربخشی زوجدرمانی یکپارچهنگر و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر مولفه رضایت از تقابل در صمیمیت جنسی، استفاده از این رویکردها در ارتقاء صمیمیت جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی میتواند مؤثر باشد. همچنین با توجه به اثر بخشی زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر در افزایش صمیمت عاطفی و جنسی، این رویکرد میتواند مورد استفادهی زوج درمانگران قرار گیرد.
Abstract
Aim: The present study was conducted with the aim of comparing the effectiveness of integrative couple therapy and integrative behavioral couple therapy on increasing the emotional and sexual intimacy of couples affected by infidelity in Shahriar (Andishe city in Iran). Methods: This was a quasi-experimental study with a pretest-posttest design and a control group. The statistical population included couples whose male partner had cheated, and were referred to counseling centers of Andishe city in 2018. Twenty four couples were selected through convenient sampling and randomly assigned into two experimental groups and one control group (8 couples in each group). The subjects in the two experimental groups attended 10 couple therapy sessions, whereas no intervention was carried out for the control group. The subjects responed to the Marital Intimacy Needs Questionnaire (Bagarozzi, 2001). Results: The results of analysis of covariance and block analysis of variance showed that integrative behavioral couple therapy and integrative couple therapy had a significant effect on the component of satisfaction with confrontation in the dimension of sexual intimacy )pConclusion: Considering the effectiveness of integrative couple therapy and integrative behavioral couple therapy on the component of satisfaction with confrontation in sexual intimacy, the use of these approaches in promoting sexual intimacy of couples affected by infidelity may be effective. Also, considering the effectiveness of integrative behavioral couple therapy in increasing emotional and sexual intimacy, this approach can be used by couple therapists.
Machine summary:
(صفحات 57-81) چکیده مقاله برگرفته از رساله دکتری میباشد هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی زوجدرمانی یکپارچهنگر و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر افزایش صمیمیت عاطفی و جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی در شهرستان شهریار (شهر اندیشه) صورت گرفت.
نتیجهگیری: با توجه به اثربخشی زوجدرمانی یکپارچهنگر و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر مولفه رضایت از تقابل در صمیمیت جنسی، استفاده از این رویکردها در ارتقاء صمیمیت جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی میتواند مؤثر باشد.
بنابراین در این پژوهش از زوجدرمانی یکپارچهنگر 1 و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر 2 جهت مقایسه اثر بخشی این دو رویکرد در افزایش صمیمیت عاطفی و جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی، استفاده شد.
بنابراین پژوهش حاضر درصدد است به مقایسه اثر بخشی زوجدرمانی یکپارچهنگر و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر افزایش صمیمیت عاطفی و جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی بپردازد و خلاء تحقیقاتی در این حوزه را تا حدی جبران نماید.
با توجه به جدول اندازه اثر زوجدرمانی یکپارچهنگر بر رضایت از تقابل در صمیمیت جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی (11/0) است.
نتیجهگیری پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی زوجدرمانی یکپارچهنگر و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر افزایش صمیمیت عاطفی و جنسی زوجهای آسیب دیده از خیانت انجام گرفت.
نتایج پژوهش نشان داد که زوجدرمانی یکپارچهنگر فقط در (مولفه رضایت از تقابل) و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر (در هر سه مؤلفه) منجر به افزایش صمیمیت جنسی در زوجهای آسیب دیده از خیانت زناشویی شدهاند و در این رابطه هیچ کدام از این دو درمان برتری معناداری ندارند.