Abstract:
هدف پژوهش حاضر عبارت است از مطالعه تاثیر یک دوره برنامه تمرین هوازی منتخب با چرخ کارسنج بر میزان FEV1 و FVC، تحمل فعالیت، و میزان تنگی نفس جانبازان شیمیایی ریوی مبتلا به برونشیولیت ابلیترانس بر اثر تحمیل گاز خردل. 14 نفر از جانبازان شیمیایی ریوی که بر اثر تماس با گاز خردل دچار ضایعه ریوی در حد متوسط شدند، با میانگین سنی 44.89±8.08 سال، وزن 77.41±12.57 کیلوگرم، 61.81±9.42 (FEV1) درصد پیش بین انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (6 نفر) و تجربی (8 نفر) تقسیم شدند. ابتدا میزان تنگی نفس بیماران از طریق پرسش نامه ATS ارزیابی شد. بیماران مانور اسپیرومتری FVC و FEV1 را انجام دادند. آزمون تحمل فعالیت (آزمون میدانی مسافت 6 دقیقه راه رفتن) در روز دیگر به اجرا درآمد. سپس، برای تعیین HRmax، آزمون بیشینه اصلاحی بروس روی نوار گردان انجام گرفت. گروه تجربی به مدت 4 هفته برنامه تمرین هوازی منتخب روی چرخ کارسنج را با شدت 70 تا 80 درصد HRmax در هر نوبت به مدت 20 تا 30 دقیقه و سه بار در هفته اجرا کردند. بعد از اتمام برنامه تمرینی از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. در تحلیل آماری داده ها، از t همبسته و مستقل استفاده شد. اختلاف معناداری آماری در سطح P?0.05 در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق نشان داد اجرای برنامه تمرین هوازی بر میزان FEV1 و FVC گروه تجربی اثرگذار بود و در پس آزمون با اندکی افزایش مواجه شد، اما معنادار نبود (مقادیر p به ترتیب 0.361 و 0.09). از سوی دیگر، تغییرات بین گروهی FEV1 و FVC به دنبال تمرین تفاوت معناداری نداشت (مقادیر P به ترتیب 0.724 و 0.443). اما به دنبال تمرین تفاوت معناداری در میانگین تحمل فعالیت گروه تجربی (P=0.000) و در مقایسه با گروه کنترل به دست آمد (P=0.000). میانگین میزان تنگی نفس گروه تجربی، در پس آزمون (P=0.000) و در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری نشان داد (P=0.001). به طور خلاصه می توان گفت که برنامه تمرین منتخب، میزان FEV1 و FVC جانبازان شیمیایی ریوی را به طور معناداری دگرگون نکرد، در حالی که میزان تحمل آنان در برابر اجرای فعالیت هوازی و میزان تنگی نفس بیماران به طور معناداری بهبود پیدا کرد.
Machine summary:
"نتایج تحقیق نشان داد اجرای برنامهء تمرین هوازی بر میزان FEV1 و FVC گروه تجربی اثرگذار بود و در پس آزمون با اندکی افزایش مواجه شد،اما معنادار نبود(مقادیر p به ترتیب 361/0 و 09/0).
بهطور خلاصه میتوان گفت که برنامهء تمرین منتخب،میزان FEV1 و FVC جانبازان شیمیایی ریوی را بهطور معناداری دگرگون نکرد،درحالیکه میزان تحمل آنان در برابر اجرای فعالیت هوازی و میزان تنگی نفس بیماران بهطور معناداری بهبود پیدا کرد.
در مقابل،پیتا و همکاران(2004)به این نتیجه رسیدند که برنامههای تمرینی متوسط تا شدید بر شاخصهای اسپیرومتری ریه( FVCṣFEV1 و MVV )تغییر معناداری نداشت،ولی بهبود معناداری در استقامت(005/0- P )،آزمون 6 دقیقه راه رفتن (03/0- P )،فشار دمی بیشینه1،و کاهش میزان تنگی نفس مرتبط با کیفیت زندگی(01/0- P )به دست آمد.
در مقابل،تحقیقات بسیار کمی وجود دارد که عدم تأثیر معنادار تمرینات ورزشی را روی بیماران ریوی نشان دادهاند؛از آن جمله،مطالعهء وینر و همکاران(36)دربارهء آثار فزایندهء داروهای متسعکنندهء نایژهها،تمرین ورزشی،و تمرین عضلهء تنفسی روی احساس تنگی نفس در بیماران انسداد مزمن ریوی پیشرفته نشان داد که استفاده از برنامهء تمرین هوازی روی چرخ کارسنج برای 6 ماه،باعث افزایش معناداری در زمان اجرای تمرین روی چرخ کارسنج شد،اما هیچ افزایش معناداری در آزمون تحمل فعالیتی بیماران به دست نیامد(36)."