Abstract:
سابقه و هدف: بیماری دیابت از جمله بیماریهای مزمن است که برای جلوگیری از عوارض آن تبعیت از درمان نقش بسزایی دارد. این پژوهش با هدف مقایسۀ اثربخشی درمان شناختی-رفتاری مذهبمحور (RCBT) و آموزش تابآوری در مولفههای تبعیت از درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شده است.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون و گروه کنترل است که از میان بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعهکننده به مراکز خدمات جامع سلامت با روش نمونهگیری هدفمند، تعداد 45 نفر نمونۀ نهایی در نظر گرفته و سپس بهطور تصادفی ساده در سه گروه 15 نفره شامل دو گروه آزمایش و یک گروه گواه گمارده شدند. یک گروه آزمایشی 10 جلسۀ 60 دقیقهای درمان شناختی-رفتاری مذهبمحور و گروه دیگر 9 جلسۀ 60 دقیقهای آموزش تابآوری دریافت کردند. دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس تکمتغیّره و آزمون توکی تجزیهوتحلیل شد. در این پژوهش همۀ موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکردهاند.
یافتهها: نتایج نشان داد که بین گروههای آزمایش و گروه گواه در پسآزمون تبعیت از درمان با کنترل پیشآزمون (001/0P= و 5/22F=) در سطح اطمینان 95 درصد (05/0P<) تفاوت وجود داشت؛ ولی در بین دو گروه درمان شناختی-رفتاری مذهبمحور و آموزش تابآوری (46/8F= و 2/0P=) در سطح 95 درصد (05/0P<) به لحاظ آماری تفاوت معنادار وجود نداشت.
نتیجهگیری: یافتهها نشان داد که درمان شناختی-رفتاری مذهبمحور و آموزش تابآوری هر دو در افزایش تبعیت از درمان بیماران مبتلا به دیابت موثر است. بنابراین از هر دو روش میتوان بهعنوان روشی کمکی در درمان بیماران مبتلا به دیابت جهت افزایش تبعیت از درمان بهره برد.
خلفیه البحث واهدافه: یعتبر مرض السکری من الامراض المزمنه التی یلعب الالتزام بالعلاج فیها دورا مهما فی الحد من مضاعفاته. الغرض من هذه الدراسه، مقارنه مدی تاثیر العلاج السلوکی والمعرفی القايم علی الدین (RCBT) وتعلیم المرونه فی الالتزام بعلاج المرضی المصابین بداء السکری من النوع الثانی.
منهجیه البحث: الدراسه الحالیه عباره عن دراسه شبه تجریبیه مع تصمیم الاختبار القبلی والبعدی والمجموعه الضابطه. تم اختیار 45 شخصا للعینه النهايیه بطریقه اخذ العینات الهادفه من بین مرضی السکری من النوع 2 الذین تمت مراجعتهم الی مراکز الخدمات الصحیه ومن ثم تم تقسیمهم بشکل عشوايی بسیط فی ثلاث مجموعات ذات 15 شخصا بما فی ذلک مجموعتان تجریبیه و مجموعه ضابطه. تلقت احدی المجموعات التجریبیه 10 جلسات مدتها 60 دقیقه من العلاج السلوکی والمعرفی القايم علی الدین وتلقت المجموعه الاخری 9 جلسات مدتها 60 دقیقه لتعلیم المرونه. تم تحلیل البیانات باستخدام تحلیل التباین الاحادی المتغیر واختبار Tukey. تمت مراعاه جمیع الموارد الاخلاقیه فی هذا البحث واضافه الی هذا فان مولفی البحث لم یشیروا الی ای تضارب فی المصالح.
المعطیات: اظهرت النتايج ان هناک اختلاف بین المجموعات التجریبیه و المجموعه الضابطه فی الاختبار البعدی للالتزام بالعلاج مع تحکم بالاختبار القبلی (001/0P= و 5/22F=) عند مستوی الثقه؛ الا انه لیس هناک اختلاف ذو دلاله احصايیه بین مجموعه العلاج السلوکی والمعرفی القايم علی الدین ومجموعه تعلیم المرونه (46/8F= و 2/0P=) فی مستوی 95 % (05/0P<).
الاستنتاج: اظهرت المعطیات ان العلاج المعرفی والسلوکی القايم علی الدین و تعلیم المرونه یوثران علی ازدیاد مستوی الالتزام بالعلاج عند المرضی المصابین بالسکری. ومن هذا المنطلق ینبغی استخدام کلتا الطریقتین کطرق مساعده فی علاج مرضی السکری وذلک من اجل زیاده الالتزام بالعلاج؟
Background and Objective: Diabetes is one of the chronic diseases in which adherence to treatment plays a significant role in adherence to treatment and preventing its complications. The aim of this study was to compare the effectiveness of religion-based cognitive-behavioral therapy (RCBT) and resilience education in adherence to the treatment of patients with type 2 diabetes. Methods: This is a quasi-experimental study with pre-test post-test control group design. Among type 2 diabetic patients referring to health service centers 45 were selected by targeted sampling method as the final sample, who were then randomly assigned to three groups of 15 including two experimental groups and one control group. One experimental group received 10 sessions of 60 minutes of RCBT and the other group received 9 sessions of 60 minutes of resilience training. Data were analyzed using univariate analysis of covariance and Tukey test. In this study, all ethical considerations were observed and no conflict of interest was reported by the authors. Results: The results showed a difference between the experimental and control groups in the post-test of adherence to treatment with pre-test control (P=0.001, F=22.5) at 95% confidence level (P<0.05). Also, there was no statistically significant difference between RCBT and resilience training groups (F=8.46, P=0.2) at 95% level (P<0.05) in this regard. Conclusion: The results showed that RCBT and resilience training are both effective in increasing adherence to the treatment of diabetic patients, so both methods can be used as an adjunct in the treatment of diabetic patients to increase adherence to treatment.